فرآیند دریافت روکش دندان، بسیار فراتر از یک اقدام درمانی ساده، یک تجربه مهندسیشده، دقیق و هنرمندانه در اوج علم دندانپزشکی ترمیمی است که هدف غایی آن، بازسازی کامل و بینقص عملکرد، استحکام ساختاری و زیبایی یک دندان آسیبدیده یا ضعیفشده میباشد. این فرآیند که نمادی از اوج همکاری سهجانبه بین بیمار، دندانپزشک متخصص و تکنسین هنرمند لابراتوار است، به طور سنتی در دو جلسه اصلی در مطب دندانپزشکی به سرانجام میرسد.
البته، در کلینیکهای پیشرو که به آوانگاردترین تکنولوژیهای دندانپزشکی دیجیتال مجهز هستند، این پروتکل دو جلسهای میتواند به یک جلسه فشرده و چند ساعته، با نتایجی شگفتانگیز، کاهش یابد. در این راهنمای جامع و عمیق، ما به درونیترین لایههای این فرآیند پیچیده نفوذ کرده و هر گام از این سفر درمانی را با جزئیات کامل، از دیدگاه یک متخصص، تشریح و کالبدشکافی میکنیم.
روکش دندان چیست؟
این جلسه را میتوان به پیریزی و فونداسیون یک ساختمان باشکوه تشبیه کرد؛ این مرحله بیشک حیاتیترین، حساسترین و تکنیکیترین بخش کل فرآیند است که موفقیت، دوام و طول عمر نهایی روکش به کیفیت اجرای آن بستگی مطلق و تام دارد. تمام مراحل حیاتی تشخیص، برنامهریزی درمانی، آمادهسازی بیومکانیکی دندان، طراحی و ثبت دقیق اطلاعات لازم برای ساخت یک روکش بینقص و کاملاً سفارشی در این جلسه محوری انجام میشود.
معاینه دقیق برای روکش دندان
پیش از آنکه حتی اولین ابزار به سمت دندان شما حرکت کند، دندانپزشک یک ارزیابی جامع، چندوجهی و سیستماتیک از دندان مورد نظر و کل اکوسیستم اطراف آن، شامل لثهها، استخوان و دندانهای مجاور، به عمل میآورد. این ارزیابی آغازین، سنگ بنای کل درمان است و از چندین بخش مکمل تشکیل شده است.
در ابتدا، معاینه بالینی و بصری دقیق صورت میگیرد. دندانپزشک با استفاده از ابزارهای تشخیصی تخصصی مانند آینه، سوند دندانپزشکی و با بهرهگیری از بزرگنمایی (لوپهای چشمی یا میکروسکوپ)، سطح دندان را از هر زاویه برای یافتن هرگونه پوسیدگی، شکستگی یا ترکهای بسیار ریز (Hairline Fractures) که با چشم غیرمسلح دیده نمیشوند، بررسی میکند.
گاهی برای آشکارسازی این ترکهای نامرئی، از نور مخصوصی به نام Transillumination استفاده میشود که با عبور دادن یک پرتو نور قوی از ضخامت دندان، هرگونه خط شکست را به وضوح نمایان میسازد. در ادامه، دندانپزشک با وارد کردن ضربههای بسیار آرام و کنترلشده به دندان با انتهای یک ابزار (Percussion Test) و همچنین استفاده از تست سرما (با اسپری کلرید اتیل یا یک گلوله پنبه یخزده)، زنده بودن و سلامت عصب (پالپ) دندان را ارزیابی میکند.
پاسخ دندان به این محرکها اطلاعات کلیدی در مورد وضعیت پالپ در اختیار دندانپزشک قرار میدهد. همزمان، بررسی دقیق سلامت لثهها و اندازهگیری عمق شیار لثهای در شش نقطه اطراف دندان (Probing) با ابزاری به نام پروب پریودنتال، برای اطمینان از عدم وجود بیماری پریودنتال (بیماری لثه) که میتواند پایداری روکش را به خطر اندازد، امری ضروری است.
پس از معاینه بالینی، ارزیابی رادیوگرافیک (تفسیر عکس اشعه ایکس) دیدی عمیق از ساختارهایی که با چشم غیرمسلح مطلقاً قابل مشاهده نیستند، فراهم میکند. تصاویر رادیوگرافی، بهویژه از نوع پریاپیکال، به دندانپزشک اجازه میدهند تا سلامت کامل ریشهها، عدم وجود هرگونه تحلیل یا عفونت در استخوان اطراف ریشه، و نبود هرگونه کیست یا آبسه (که به صورت یک ناحیه تاریک یا رادیولوسنت در انتهای ریشه دیده میشود) را تأیید کند. علاوه بر این، وضعیت رباط پریودنتال (بافت نگهدارنده دندان در حفره استخوانی) و تراکم و ارتفاع استخوان فک نیز به دقت مورد بررسی قرار میگیرد تا اطمینان حاصل شود که پایه دندان برای پذیرش روکش کاملاً سالم و مستحکم است.
بر اساس یافتههای بالینی و رادیوگرافیک، تصمیمگیری حیاتی در مورد نیاز به درمان ریشه (عصبکشی) اتخاذ میشود. اگر پوسیدگی به قدری عمیق باشد که به محفظه پالپ دندان رسیده و باعث التهاب غیرقابل برگشت (Irreversible Pulpitis) و درد شده باشد، یا اگر بخش بزرگی از ساختار تاج به دلیل شکستگی گسترده از بین رفته باشد و پالپ در معرض محیط دهان قرار گرفته باشد، دندانپزشک انجام درمان ریشه را پیش از شروع فرآیند روکش، یک پیشنیاز مطلق میداند.
انجام عصبکشی، بافت عصبی-عروقی ملتهب و عفونی را از داخل کانالهای ریشه به طور کامل خارج کرده و فضای آن را با مواد مخصوص زیستسازگار (مانند گوتاپرکا) پر و مهر و موم میکند. این کار از بروز درد، تورم و آبسه در زیر روکش در آینده جلوگیری کرده و دندان را به یک پایه استوار اما غیرزنده تبدیل میکند. لازم به ذکر است که پس از عصبکشی، دندان شکنندهتر میشود و اغلب لازم است تا تاج دندان با استفاده از مواد ترمیمی مخصوص (Core Buildup) یا حتی پینهای داخل کانال (Post and Core) بازسازی شود تا گیرایی و استحکام کافی برای نگهداری روکش فراهم گردد.
بیحسی موضعی
برای اطمینان مطلق از اینکه بیمار در طول فرآیند حساس و دقیق تراش دندان هیچگونه درد یا ناراحتی را تجربه نکند، دندانپزشک با استفاده از داروهای بیحسی موضعی، دندان و بافت لثه و گونه اطراف آن را به طور کامل بیحس میکند. این فرآیند خود شامل مراحل دقیقی است تا حتی تزریق نیز کمترین ناراحتی را ایجاد کند؛ ابتدا سطح لثه در محل تزریق با ژل یا اسپری بیحسی موضعی (مانند بنزوکائین) آغشته میشود تا ورود اولیه سوزن به بافت به هیچ عنوان احساس نشود.
سپس، با استفاده از تکنیکهای تزریق بسیار آرام، کنترلشده و با آسپیراسیون (برای جلوگیری از تزریق مستقیم در رگ خونی)، ماده بیحسی (مانند لیدوکائین یا آرتیکائین که اغلب حاوی مقادیر کمی اپینفرین برای افزایش طول اثر و کاهش خونریزی هستند) در نزدیکی اعصاب منتهی به دندان تزریق میشود. این مواد با مسدود کردن موقت کانالهای سدیمی در غشای سلولهای عصبی، از تولید و انتقال پیام درد به مغز جلوگیری کرده و تجربهای کاملاً راحت و بدون استرس را برای بیمار رقم میزنند.
تراش و آمادهسازی ساختار دندان
این مرحله، یک کار هنرمندانه و فوقالعاده دقیق است که در آن، دندانپزشک ساختار دندان را برای پذیرش روکش جدید آماده میکند. این آمادهسازی یک تراش ساده نیست، بلکه بر اساس اصول بیومکانیکی دقیقی انجام میشود که هدف آن تأمین گیرایی، استحکام و زیبایی روکش نهایی است. در ابتدا، کاهش ساختار دندان (Tooth Reduction) با استفاده از ابزارهای چرخنده پرسرعت (توربین و آنگل) و فرزهای الماسی با زبریها و اشکال مختلف صورت میگیرد.
دندانپزشک ساختار خارجی دندان را از تمام جهات (سطح جونده، گونهای، زبانی و بین دندانی) تراش میدهد. میزان این تراش به نوع ماده روکش انتخابی بستگی مستقیم دارد. به عنوان مثال، یک روکش تمام فلزی به دلیل استحکام ذاتی فلز، به حداقل تراش (حدود ۱ تا ۱.۵ میلیمتر) نیاز دارد. در مقابل، یک روکش PFM (ترکیب فلز و سرامیک) به دلیل نیاز به فضا برای هر دو لایه فلز (حداقل ۰.۵ میلیمتر) و سرامیک (حداقل ۱.۵ میلیمتر برای زیبایی)، به بیشترین میزان تراش نیازمند است. روکشهای مدرن تمام سرامیک مانند زیرکونیا و E-max نیز به ضخامت مشخصی برای ارائه استحکام و زیبایی مطلوب نیاز دارند.
همزمان با کاهش حجم، دندانپزشک باید یک فرم هندسی ایدهآل ایجاد کند. تراش دندان صرفاً یک کاهش حجم ساده نیست؛ دندانپزشک باید یک فرم هندسی خاص با دیوارههای کمی شیبدار (Taper) با زاویه ۶ تا ۱۰ درجه ایجاد کند تا روکش بتواند بدون گیر کردن روی دندان بنشیند (Path of Insertion) اما در عین حال، گیرایی کافی برای باقی ماندن در جای خود در برابر نیروهای کششی را داشته باشد. این ویژگی “فرم گیرایی” (Retention Form) نام دارد. علاوه بر این، فرم تراش باید به گونهای باشد که در برابر نیروهای جویدن افقی و مایل نیز مقاومت کرده و از جای خود خارج نشود، که این ویژگی “فرم مقاومتی” (Resistance Form) نامیده میشود.
مهمترین و حساسترین بخش تراش، طراحی خط خاتمه تراش (Margin Design) است. این بخش، ایجاد یک خط کاملاً مشخص، صاف و یکنواخت در لبه دندان، معمولاً در مجاورت لثه، است که روکش در آنجا تمام میشود. به این خط، “مارجین” یا “خط خاتمه” میگویند. انواع مختلفی از مارجین (مانند Chamfer, Shoulder, Beveled Shoulder) وجود دارد که انتخاب آن به نوع ماده روکش، ملاحظات زیبایی و سلامت لثه بستگی دارد. یک مارجین دقیق، صاف و قابل ثبت در قالب، کلید اصلی برای تناسب کامل روکش و جلوگیری از نفوذ باکتریها، تجمع پلاک و بروز پوسیدگی در مرز بین روکش و دندان در آینده است.
قالبگیری
پس از اتمام تراش هنرمندانه دندان، یک کپی یا نقشه فوقالعاده دقیق از دندان آمادهشده، دندانهای مجاور و همچنین دندانهای فک مقابل (برای تنظیم دقیق بایت یا اکلوژن) باید تهیه شود. این کار به دو روش اصلی قابل انجام است. در روش سنتی، ابتدا با قرار دادن یک یا دو نخ مخصوص (Retraction Cord) در شیار لثه، بافت لثه به آرامی و به صورت موقت کنار زده میشود تا خط خاتمه تراش که اغلب کمی زیر لثه قرار دارد، به وضوح در قالب ثبت شود.
سپس از یک ماده قالبگیری با دقت بسیار بالا (معمولاً از جنس پلیوینیل سیلوکسان یا PVS که کمترین تغییر ابعادی را دارد) استفاده میشود. این ماده که در ابتدا قوامی خمیری دارد، در یک تری مخصوص روی دندانها قرار گرفته و پس از چند دقیقه در دهان سخت میشود و یک نگاتیو بینقص و با جزئیات میکرونی از تمام دندانها ایجاد میکند. این قالب سپس به لابراتوار دندانپزشکی ارسال میشود.
در مقابل، روش دیجیتال که بسیار مدرنتر است، این فرآیند را متحول کرده است. در این روش، پس از کنار زدن لثه، دندانپزشک با یک اسکنر داخل دهانی که شبیه یک قلم بزرگ و پیشرفته است، از دندانها فیلمبرداری میکند. این دستگاه با تاباندن نور ساختاریافته و ثبت هزاران تصویر در ثانیه، یک مدل سهبعدی و کامپیوتری بینقص با دقت میکرونی را مستقیماً روی صفحه مانیتور ایجاد میکند. این فایل دیجیتال سپس به صورت آنلاین برای لابراتوار ارسال میشود. این روش نه تنها دقت بالاتری دارد و بسیاری از خطاهای انسانی مرتبط با مواد قالبگیری را حذف میکند، بلکه برای بیمارانی که دچار حس تهوع (Gag Reflex) میشوند، تجربهای بسیار سریعتر و خوشایندتر است.
نصب روکش موقت
دندان تراشخورده به دلیل حذف لایه محافظ مینا و暴露 شدن لولههای میکروسکوپی عاجی (Dentinal Tubules)، به شدت به محرکهای حرارتی (سرد و گرم) و شیمیایی (شیرین و ترش) حساس است. برای محافظت از آن در فاصله زمانی یک تا دو هفتهای که روکش دائمی در لابراتوار با دقت و ظرافت ساخته میشود، دندانپزشک یک روکش موقت، معمولاً از جنس اکریلیک یا رزینهای کامپوزیتی، ساخته و با یک چسب موقت (که به راحتی قابل برداشتن باشد) روی دندان قرار میدهد.
این روکش موقت چندین وظیفه حیاتی و غیرقابل چشمپوشی دارد: در وهله اول از حساسیت دردناک دندان جلوگیری میکند، دوم اینکه از جابجایی دندان تراشخورده و دندانهای مجاور ممانعت به عمل میآورد، سوم، سلامت و فرم طبیعی بافت لثه را حفظ میکند و در نهایت، عملکرد جویدن و ظاهر مناسبی را برای بیمار در دوره انتظار فراهم میآورد.
جلسه دوم روکش دندان
این جلسه که معمولاً کوتاهتر و برای بیمار هیجانانگیزتر است، به ارزیابی نهایی، تنظیم دقیق و نصب تاج دائمی و سفارشی شما اختصاص دارد.
ارزیابی دقیق و تست روکش دائمی
در ابتدای این جلسه، روکش موقت به آرامی برداشته شده و سطح دندان از باقیمانده چسب موقت کاملاً تمیز، شستشو و خشک میشود. سپس، روکش دائمی که از لابراتوار بازگشته، برای یک ارزیابی موشکافانه و دقیق روی دندان قرار میگیرد (بدون چسب). دندانپزشک چندین پارامتر حیاتی و کلیدی را با وسواس و دقت فراوان کنترل میکند. اولین و مهمترین پارامتر، تناسب لبهای (Marginal Fit) است. با استفاده از یک ابزار نوکتیز به نام سوند یا اکسپلورر، دندانپزشک تمام لبههای روکش را لمس میکند تا از عدم وجود هرگونه پله، شکاف یا فاصله بین لبه روکش و سطح دندان اطمینان حاصل کند. یک لبه نادقیق یا باز (Open Margin)، محلی ایدهآل برای تجمع پلاک باکتریایی، نفوذ میکروبها و شروع پوسیدگی ثانویه خواهد بود.
در مرحله بعد، تماسهای بیندندانی (Interproximal Contacts) بررسی میشوند. با استفاده از نخ دندان، سفتی تماس بین روکش و دندانهای مجاور چک میشود. این تماس باید به قدری محکم باشد (یک “کلیک” محسوس هنگام عبور نخ دندان) که از گیر کردن الیاف غذا جلوگیری کند، اما نه آنقدر سفت که مانع از عبور راحت نخ دندان برای تمیز کردن یا ایجاد فشار بر دندانهای کناری شود. سپس، بایت یا اکلوژن (Occlusion) به دقت تنظیم میشود.
با استفاده از کاغذهای رنگی بسیار نازکی به نام کاغذ آرتیکولاسیون، از بیمار خواسته میشود تا دندانهای خود را در حالتهای مختلف (بستن عادی، حرکت به چپ و راست و جلو) روی هم بگذارد و حرکات جویدن را شبیهسازی کند. هر نقطهای که روی روکش به شدت رنگی شود، به عنوان یک نقطه تماس زودرس یا بلند (High Spot) شناسایی شده و با فرزهای بسیار ظریف و پولیش، تنظیم میشود تا بایت کاملاً راحت، متعادل و بدون هیچگونه احساس بلندی باشد.
در نهایت، زیباییشناسی (Aesthetics) به طور کامل ارزیابی میگردد. رنگ (Hue, Chroma, Value)، شفافیت، فرم آناتومیک و بافت سطحی روکش در نور طبیعی و نور یونیت دندانپزشکی به دقت بررسی میشود تا از هماهنگی کامل و یکپارچه آن با دندانهای مجاور، لبخند و چهره بیمار اطمینان حاصل گردد. در این مرحله، نظر و رضایت بیمار نیز بسیار حائز اهمیت است.
چسباندن نهایی با سمان دائمی
پس از اینکه بیمار و دندانپزشک از تمام جنبههای عملکردی، تناسب و زیبایی روکش رضایت کامل و صد در صدی داشتند، مرحله چسباندن نهایی فرا میرسد. سطح دندان کاملاً ایزوله (معمولاً با رول پنبه یا رابردم)، تمیز و خشک شده و داخل روکش با یک سمان (چسب) دندانپزشکی دائمی بسیار قوی آغشته میشود.
نوع سمان بستگی به جنس روکش و شرایط کلینیکی دارد. برای روکشهای فلزی و PFM اغلب از سمانهای معمولی (مانند گلاس آینومر اصلاحشده با رزین) و برای روکشهای تمام سرامیک که نیاز به اتصال قویتری دارند، از سمانهای رزینی پیشرفته (فرآیند باندینگ) که اتصال شیمیایی بسیار قدرتمندی بین سرامیک و دندان ایجاد میکنند، استفاده میشود. پس از قرارگیری نهایی روکش روی دندان، بیمار برای چند ثانیه دندانها را روی هم فشار میدهد و سپس چسبهای اضافی که از لبهها خارج شدهاند، پیش از سخت شدن نهایی، به دقت و به طور کامل پاک میشوند. در پایان، بایت بیمار برای آخرین بار چک میشود تا از صحت آن اطمینان حاصل شود.
فناوری CAD/CAM و شگفتی روکشهای یک روزه (CEREC)
انقلاب دیجیتال در دندانپزشکی، فرآیند سنتی و زمانبر ساخت روکش را به طور کامل دگرگون کرده است. فناوری CAD/CAM (طراحی به کمک کامپیوتر/ساخت به کمک کامپیوتر)، که مشهورترین سیستم آن CEREC نام دارد، به دندانپزشک اجازه میدهد تا تمام مراحل، از قالبگیری تا تحویل نهایی، را در یک جلسه چند ساعته به پایان برساند. در این روش، پس از تراش دندان و اسکن دیجیتال داخل دهانی، دندانپزشک یا دستیار آموزشدیده، روکش را در یک نرمافزار سهبعدی قدرتمند طراحی میکند.
این طرح به صورت بیسیم به یک دستگاه تراش (میلینگ) متصل به کامپیوتر که در مطب قرار دارد، ارسال شده و دستگاه، روکش را با دقتی میکرونی و خارقالعاده از یک بلوک سرامیکی یکپارچه و بسیار مقاوم (مانند لیتیوم دیسیلیکات یا زیرکونیا) میتراشد. این فرآیند معمولاً بین ۱۰ تا ۲۰ دقیقه طول میکشد. سپس دندانپزشک میتواند با افزودن رنگهای مخصوص (Stain & Glaze) و قرار دادن آن در یک کوره کوچک برای چند دقیقه، به آن ظاهری کاملاً طبیعی و شخصیسازی شده ببخشد و در همان جلسه، روکش نهایی را برای بیمار نصب کند. این روش پیشرفته، نیاز به قالبگیری سنتی، روکش موقت و جلسه دوم را به طور کامل حذف کرده و در زمان بیمار و دندانپزشک به شدت صرفهجویی میکند.
هزینه روکش دندان
هزینه روکش دندان یک متغیر پیچیده است که تحت تأثیر عوامل متعددی قرار دارد. مهمترین و اصلیترین عامل، نوع ماده سازنده روکش است. روکشهای تمام سرامیک پیشرفته (نظیر E-max) و زیرکونیا، به دلیل هزینههای بالای مواد اولیه، تکنولوژیهای پیچیده لابراتواری یا تجهیزات گرانقیمت CAD/CAM، معمولاً گرانترین گزینهها هستند. روکشهای PFM (ترکیب فلز و پرسلن) بسته به نوع آلیاژ فلزی بهکار رفته در زیرساخت آن (آلیاژ گرانبها مانند طلا، نیمهگرانبها یا معمولی و غیرگرانبها) قیمت متوسطی دارند.
روکشهای تمام فلزی نیز بر اساس قیمت روز فلز مورد استفاده، متغیر هستند. عامل مهم دیگر، تخصص و مهارت دندانپزشک و همچنین اعتبار و کیفیت لابراتوار سازنده است. یک متخصص پروتزهای دندانی که با یک لابراتوار سرامیست-محور و هنرمند کار میکند، به دلیل دقت، زمان و هنر بیشتری که صرف میشود، هزینهای بالاتر از یک دندانپزشک عمومی با یک لابراتوار معمولی خواهد داشت. علاوه بر این، موقعیت جغرافیایی کلینیک و نیاز به درمانهای پیشنیاز مانند عصبکشی، بازسازی تاج (Core Buildup) یا جراحی افزایش طول تاج (Crown Lengthening)، همگی به هزینه نهایی افزوده خواهند شد.
طول عمر روکش دندان
طول عمر متوسط یک روکش دندانی با کیفیت، بین ۵ تا ۱۵ سال است، اما با مراقبت صحیح و دقیق، این زمان میتواند به بیش از ۲۰ تا ۲۵ سال نیز برسد. رعایت بینقص و وسواسگونه بهداشت دهان و دندان، حیاتیترین اصل برای افزایش طول عمر روکش است. باید به خاطر داشت که دندان طبیعی زیر روکش، به خصوص در ناحیه مرزی و حساس اتصال روکش به دندان (مارجین)، همچنان در معرض حمله باکتریها و پوسیدگی قرار دارد.
مسواک زدن دقیق و منظم، حداقل دو بار در روز، و استفاده روزانه و صحیح از نخ دندان یا ابزارهای کمکی مانند واترجت (Water Flosser) برای تمیز کردن این ناحیه حساس که مسواک به آن دسترسی ندارد، امری کاملاً ضروری است. همچنین، باید از عادات مخرب مانند جویدن یخ، شکستن پسته و آجیل با دندان یا استفاده از دندان به عنوان ابزار پرهیز کرد. برای افراد مبتلا به دندان قروچه (براکسیسم) که عادت به ساییدن دندانها در خواب دارند، استفاده از محافظ شبانه (نایت گارد) برای محافظت از روکشهای سرامیکی در برابر نیروهای مخرب و جلوگیری از شکستگی، الزامی و غیرقابل اجتناب است.
گزینههای جایگزین برای روکش دندان
روکش همیشه تنها راهحل یا بهترین راهحل نیست. برای آسیبهای متوسط که ساختار زیادی از دندان باقی مانده است، ترمیمهای محافظهکارانهتری مانند اینله (Inlay) و انله (Onlay) که به “روکشهای پارسیل” نیز مشهورند، وجود دارند. این ترمیمها که در لابراتوار ساخته میشوند، ساختار سالم دندان را بیشتر حفظ کرده و تنها بخشهای آسیبدیده را پوشش میدهند.
اگر هدف صرفاً بهبود زیبایی دندانهای جلویی باشد و دندان از نظر ساختاری سالم باشد، ونیر پرسلن با تراش بسیار کمتر و محدود به سطح جلویی دندان، گزینه ایدهآل و محافظهکارانهتری است. اما در شرایطی که دندان به دلیل پوسیدگی گسترده یا شکستگی شدید قابل نگهداری نباشد، بهترین راهحل بلندمدت و استاندارد طلایی، کشیدن دندان و جایگزینی آن با یک ایمپلنت دندانی است. ایمپلنت به عنوان ریشه مصنوعی در استخوان فک عمل کرده و روکشی زیبا و کاملاً مشابه دندان طبیعی روی آن قرار میگیرد.
نتیجهگیری نهایی
بسیاری از بیماران نگران دردناک بودن فرآیند روکش هستند، در حالی که به لطف بیحسی موضعی کامل و مؤثر، هیچ دردی در طول مراحل درمان، بهویژه تراش دندان، وجود ندارد. حساسیت خفیف پس از درمان طبیعی است اما به سرعت برطرف میشود.
باید این نکته مهم را دانست که دندان زیر روکش همچنان یک دندان زنده (در صورت عدم عصبکشی) و مستعد پوسیدگی است و بهداشت آن بسیار حیاتی است. همچنین، رنگ روکش دائمی بوده و با مواد سفیدکننده دندان (Bleaching) تغییر نمیکند، بنابراین اگر قصد سفید کردن دندانهای خود را دارید، باید این کار را پیش از انتخاب رنگ روکش نهایی انجام دهید.
در نهایت، روکش دندان یک درمان فوقالعاده موثر، بادوام و یک سرمایهگذاری ارزشمند برای سلامت دهان، عملکرد جویدن و کیفیت زندگی شماست. این درمان میتواند دندانی را که در آستانه از دست رفتن قرار دارد، نجات دهد، عملکرد جویدن را به طور کامل بازگرداند و لبخندی زیبا، طبیعی و سرشار از اعتماد به نفس به شما هدیه دهد.
انتخاب بهترین نوع روکش، تصمیمی است که باید با مشورت دقیق و صادقانه با یک دندانپزشک ماهر و باتجربه گرفته شود تا “تاج” جدید شما، سالهای متمادی با افتخار و درخشندگی بر جای خود بدرخشد.
